Jun 18, 2010

पेन `डाइव्ह'!

अवघ्या चार वर्षांपूर्वी घरी कॉंप्युटर घेतला, तोपर्यंत मला सीडी हा प्रकारही माहित नव्हता. एखादा लेख घरी टाइप करून आणायचा, तरी कोणती पद्धत वापरायची, हे नंतर समजलं. सीडी अवघ्या आठ ते दहा रुपयांना मिळते, हे त्यानंतर कळलं. (तोपर्यंत मला फक्त "फ्लॉपी' माहित होती.) मग सीडी विकत घेतल्या, त्यावर मजकूर "राइट' कसा करायचा, हे जाणून घेतलं. पहिल्यांदा सीडी "राइट' करायला घेतली, तेव्हा "बर्न' करायची सोडून बाकी सगळे प्रयत्न करून पाहिले होते. "बर्न'चं बटणच न दाबल्यानं सीडीवर मजकूर येतच नव्हता आणि तो का येत नाही, हे गूढ मला उकलत नव्हतं.
तर सांगायचा मुद्दा काय, की तंत्रज्ञानाच्या बाबतीत एवढ्या अडाणी असलेला मी कधी पेन ड्राइव्ह वगैरे वापरेन, असं कुणी सांगितलं असतं तर मलाच पटलं नसतं. सीडीनंतर पेन ड्राइव्हही घेतला. पहिल्यांदा 500 एमबीचा पेन ड्राइव्ह घ्यायलाही खूप महागात पडला होता. नंतर त्याच किमतीत चार जीबीचा पेन ड्राइव्ह मिळाला. पण नुकताच तो माझ्या विसरभोळेपणामुळं शहीद झाला. कुठेतरी विसरलो आणि नंतर मिळालाच नाही.
विसरभोळेपणाचा मोठा फटका बसल्यामुळं दुसऱ्या दिवसापासूनच मी सावध झालो होतो. परवा एकदा ऑफिसात काम करताना पेन ड्राइव्ह खिशात नसल्याचा अचानक साक्षात्कार झाला. पंधरा दिवसांपूर्वीच एक चांगला पेन ड्राइव्ह गमावला होता आणि नवा घेण्याचा भुर्दंडही सोसावा लागला होता. त्यामुळे या वेळी मी खूपच जागरूक होतो. (म्हणजे, निदान मला तसं वाटत होतं!) मग तिसऱ्या मजल्यावर जिथे तो विसरला असावा असं वाटलं, तिथे जाण्याचा प्रयत्न केला. तिथला विभाग बंद झाला होता. मग अंधारात धडपडत जाऊन, कुलपं उघडून पेन ड्राइव्ह शोधला. जिथे तो असायला हवा होता, तिथे नव्हताच. निरनिराळ्या शंका मनात आल्या. त्यातली एक शंका मात्र अधिक दाट होती आणि तीच खरी असण्याची शक्‍यता जास्त वाटत होती...
वरती पेन ड्राइव्हचं काम झाल्यावर मी खाली येऊन माझ्याच मशीनला तो लावल्याचं अंधुकसं आठवलं आणि तो कदाचित तिथेच असावा, असा किंचित संशय आला. तिथे काही बोलणं म्हणजे सोबत आलेल्या सहकाऱ्यासमोर स्वतःचीच अब्रू काढून घेण्यासारखं होतं. ते टाळलं. (लग्न केल्याचा फायदा!) खाली येऊन पाहिलं, तर खरंच पेन ड्राइव्ह माझ्याच मशीनला होता. मी तिथे बसूनच त्याचा शोध सुरू केला होता, स्वतःच्या मशीनला तो आहे की नाही, हे न पाहता!
आपण आता निदान पेन ड्राइव्हबाबत तरी खूपच दक्ष आणि सावध झाल्याची जाणीव मनात निर्माण झाली. स्वतःचा अभिमानही वाटला. (हे प्रसंगही दुर्मिळच!) पण तो खोटा ठरण्यासाठी फार वेळ लागला नाही....
परवाच रात्री घरी गेलो आणि दुसऱ्या दिवशी सकाळीच लक्षात आलं, पेन ड्राइव्ह पुन्हा गायब आहे. मी तो पुन्हा विसरणार नाही, याबाबत असलेली खात्री उद्‌ध्वस्त झाली होती. पण पेन ड्राइव्ह मशीनलाच लावून ठेवलेल्या अवस्थेत असणार, याची खात्री होती. तसा तो होताही. ऑफिसात फोन करून कळवलं आणि मला दुपारी माझी अमानत परत मिळाली.
पहिला महागातला, पण कमी क्षमतेचा पेन ड्राइव्ह कधीच हरवण्याचा प्रसंग आलानाही. त्याच्यावरचं टोपणही अगदी तळहाताच्या फोडासारखं मी जपलंय.
दुसरा चार जीबीचा पेन ड्राइव्ह माझ्या गबाळेपणामुळे हरवला.
तिसरा एकदा हरवल्याची अफवा माझी मीच पसरवली आणि दुसऱ्यांदा हरवता हरवता वाचला....एकूणच, त्यानं अनेकदा माझ्या ताब्यातून "डाइव्ह' मारायचा प्रयत्न केलाय!
आता त्याला दीर्घ आयुरारोग्य चिंतण्यासाठी कुठल्या देवाला नवस बोलावा, याचा विचार करतोय!
 

Jun 13, 2010

भुलेश्वरानं पाडलेली भूल...

 
 

फिरायची

आवड आधीपासून होती, पण गाडी घेतल्यानंतर तिला एक अधिष्ठान प्राप्त झालं. गाडीचा निदान रविवारी तरी वापर करायला हवा, या कारणाखाली किंवा -याच दिवसांत कुठे गेलो नाही, मस्त हवा पडलेय, छानपैकी वातावरणात फिरायला जावंसं वाटतं, या सबबींखाली भटकंती अनेकदा सुरू झाली. महिन्यातून साधारण एकदा किंवा दोनदा तरी पुण्याबाहेर उधळलंच पाहिजे, हा दंडक झाला.

जेजुरी

, शिरगाव, नीळकंठेश्वर, सिंहगड, कार्ला, अशी ठिकाणं पालथी घालून झाली. रामदरा सारख्या काही नवीन ठिकाणी भटकंती करता आली. यवतजवळच्या भुलेश्वरचं नाव बरेच दिवस ऐकत होतो. एक दिवसाच्या सहलीसाठी चांगलं ठिकाण, अशी ख्याती ऐकली होती. बरेचदा भटकंतीतल्या मित्रांना विचारल्यावर त्यांनी हे नाव सुचवलं होतं. पण आणखी ेक देऊळ यापलीकडे त्याविषयी फार आकर्षण वाटलं नव्हतं. त्यामुळं एक-दोनदा भुलेश्वर निश्चित करूनही मागे पडलं होतं. कालच्या रविवारी तसा कुठे जाण्याचा बेत नव्हता, पण दिवसभर मोकळा असल्यानं आणि पावसाळी हवा पाहून मनानं उचल खाल्ली. मग बरेच दिवस हातातून निसटलेलं हे भुलेश्वरच पालथं घालायचं ठरवलं.

सकाळी

मनस्वीचा क्लास, रविवारची कामं आटोपून निघेपर्यंत एक वाजला. वाटेत हाॅटेलवाल्यांनी अगत्यानं केलेला पाहुणचार झोडून प्रत्यक्ष भुलेश्वरला पोचेपर्यंत साडेतीन वाजले. पुण्याहून यवत साधारणपणे 45 किमी आहे आणि यवत गावाच्या आधीच भुलेश्वरचा फाटा फुटतो. तिथून आत घाटरस्त्यानं सुमारे सात ते आठ किमीवर भुलेश्वर आहे.

जातानाचा

रस्ता भन्नाट होता. पाऊस फारसा नव्हता आणि रस्त्याचं कामही सुरू होतं, तरी जाताना मजा आली. घाटांतल्या वळणावळणांवरून निसर्गाचं रूप टिपत आम्ही डोंगरावर पोचलो. भुलेश्वरच्या मंदिरापर्यंत गाडी जात असली, तरी शेवटचा रस्ता फारच खराब आणि तीव्र चढणीचा आहे. मंदिर पाहिल्यानंतर होता नव्हता तो थकवा पळून गेला.

मला

गावातली, भोंदू भाविकांच्या गर्दीनं घुसमटलेली मंदिरं आवडत नाहीत. त्यापेक्षा गावकुसाबाहेरची, शांत ठिकाणची किंवा डोंगरावरची अशी मंदिरं फार आवडतात. तिथे भेट दिल्यावर खरंच काहितरी पाहिल्याचा, नीरव शांततेचा आनंद घेता येतो. मार्लेश्वर, भीमाशंकरचा परिसर, घोरावडेश्वर, ही अशीच काही आवडीची ठिकाणं. आता त्यात भुलेश्वरची भर पडायला हरकत नाही. शंकराची सगळी मंदिरं याच प्रकारात बसतात आणि ती पाहायला फार उत्सुकता वाटते.

हे

मंदिर बाराव्या शतकात बांधलं असल्याची माहिती मिळाली. अप्रतिम कोरीव काम आणि दगडी बांधकामानं मन मोहून टाकलं. मंदिरात मिणमिणते दिवे होते आणि आत फार अंधार होता. त्यातून धडपडत, ठेचकाळत चढून जायला मजा आली. भलामोठा नंदी, दगडांमधली शिल्पकला आणि प्रत्यक्ष देऊळ पाहण्यासारखं आहे. कुटुंबासह दिवसभराच्या सहलीसाठी अगदी मस्त ठिकाण. इथे पाण्याची सोय मात्र चांगली नाही. ते स्वतःच घेऊन जायला हवं.
तास
-दोन तास तिथे रेंगाळल्यावर परतीच्या वाटेला लागलो. येताना थेऊर किंवा रामदरा येथे जाऊन येण्याचा बेत होता, पण संध्याकाळचे सहा वाजले होते. तिकडे गेलो असतो तर आणखी उशीर झाला असता. घरातली ढीगभर संसारोपयोगी कामं खुणावत होती. मनस्वीचा गणवेश, बूट वगैरे खरेदी करायची होती. त्यामुळं अन्य कुठेही जाता थेट पुण्याकडे गाडी हाकली.
 

(आणखी छायाचित्रे पाहण्यासाठी इथे भेट द्या.