नायगावकर उवाच!

``काय सुंदर विडंबनं आहेत!
"हा माणूस स्टेजवर परफॉर्म करत असेल, तर नक्की स्टेज गाजवत असेल...''

 

पुणे श्रमिक पत्रकार संघाच्या कवितासंग्रहात मी दिलेल्या कविता वाचून साक्षात (महा)कवी अशोक नायगावकर यांनी माझ्या विडंबनांचा केलेला गौरव!

याच त्या कविता...

मी बुडताना गाव माझा
डोळे भरून पाहिला होता
"दिवाळी' साजरी करायला सारा गाव
किनाऱ्यावर उभा राहिला होता
---------
बायकोच्या पाचव्या बाळंतपणाला
मी तिच्याजवळ नव्हतो,
कारण त्या वेळी वाढत्या लोकसंख्येवर
मी भाषण झोडत होतो
----
पावसाची सर चुकून
त्या दिवशी घरातच पडली
आणि त्यानिमित्ताने मला
बऱ्याच दिवसांनी आंघोळ घडली
-------
गावाबाहेर आडोशाला
एक पडका वाडा आहे...
तिथेच भरलेला माझ्या
तारुण्यातल्या पापांचा घडा आहे...
----
मैत्रीण दाराशी आली; म्हटलं,
"तुला शंभर वर्षं आयुष्य आहे!'
बायको घरी नाही पाहून ती म्हणाली,
"हा काय मनुष्य आहे!'
------
बोन्साय केलेल्या झाडालाही
नवी पालवी फुटली...
त्यालाही कळेना,
ही वाढायची जिद्द कुठली?
-----
ठाऊक असतं, तुझं येणं अशक्‍य आहे
तरी मन "पॉइंट'वर जाणं सोडत नाही
तुला शोधताना मग नजर
एकही "पाखरू' सोडत नाही...
------
मरताना वाटलं,
आयुष्य नुसतंच वाहून गेलं
करायचंय, करायचंय, म्हणताना
लग्न करायचंच राहून गेलं...
----
घराभोवती कुंपण हवं
म्हणजे ते सुरक्षित ठरवता येतं
आपल्या गुरांना मात्र
दुसऱ्याच्या आवारात चरवता येतं...
------
सिगारेटची थोटकं मिळाली
परवा कपाट लावताना
किती माझी उडाली धांदल
असले "धंदे' लपवताना...
---------
कुणी बरोबर असेल, तर
सिनेमा पाहायला अर्थ आहे
एकट्यानेच पाहायचा असेल,
तर आतला "अंधार'ही व्यर्थ आहे!
--------
दाढीतला एक ढेकूण
एकदा चुकून मिशीत शिरला
इथे सुरक्षित राहू म्हणून
मिशीतल्या मिशीत हसला
---
कुणी म्हणो वाचाळ,
कुणी म्हणो निर्लज्ज आहे,
कोणत्याही "परस्त्री'ला
तोंड द्यायला मी सज्ज आहे...
---
बरसण्याची वेळ आली,
तेव्हा डोळेही फितुर झाले
त्याच वेळी खांदे माझे
तुला "पोचवायला' आतुर झाले...