वारी नीळकंठेश्वरची

पुण्याच्या आसपासची बरीचशी ठिकाणे आता फिरून झाल्यामुळे दरवेळी ट्रिपचा बेत ठरवताना नवं ठिकाण शोधण्याचं आव्हान असतं. गेल्या रविवारी असाच प्रश्न आला, तेव्हा वेल्हा, भोरगिरी असे पर्याय होते. पण दुपारपर्यंत परत यायचं आणि जास्त प्रवासही नको, या निकषांवर नीळकंठेश्वराची निवड केली. मी आणि हर्षदा एकदा तिथे जाऊन आलो होतो. तेव्हा अलीकडच्या गावातून होडीने जावं लागलं होतं. या वेळी गाडी न्यायची असल्याने थेट पायथ्यापर्यंत जाता येणार होतं. खडकवासल्यापासून पुढे रस्ता बराचसा खराअबच होता. वाटेत एका गावात मस्त मिसळ चाखली. अनपेक्षितरीत्या उत्तम चव होती. मजा आ गया!तिथून पुढे रस्ता शोधत नि खड्ड्यांतून वाट काढतच प्रवास झाला. पायथ्याच्या पार्किंगपर्यंत गाडे नेणं म्हणजे अक्षरश: दिव्य होतं. गेलो कसेबसे.उभा चढ चढून जाताना अर्थातच दमछाक झाली. पण उद्देश तोच होता, नि कल्पनाही होती. आश्चर्य म्हणजे, मनस्वीदेखील बराचसा चढ चढली. काही वेळा तिला डोक्यावर घ्यावं लागलं. वाटेत एकदा पडलीही.नीळकंठेश्वर म्हणजे शंकराचं शांत, निवांत देवस्थान आहे. शंकराच्या देवळांचं हेच वैशिश्ट्य अस्तं. गजबजाटापासून दूर आणि निवांत परिसर. तिथे डाल-भाताचा प्रसाद मिळाला. प्रसादाविषयी वाईट बोलायचं नाही म्हणतात, म्हणून इथेच थांबतो.देवळाबरोबरच तिथलं मुख्य आकर्षण आहे ते म्हणजे तिथे उभारलेल्या मूर्ती आणि देखावे. रामयण, महाभारत आणि अनेक पौरणिक, ऐतिहासिक संदर्भाच्या मूर्ती तिथे उत्तमरीत्या साकारल्या आहेत. मनस्वीला मेजवानीच होती. भरपूर घोष्ती पण ऐकायला मिळण्याची आपसूक सोय झाली! जाम उधळली होती तिथे.उतरताना तसे निवांतच होतो. शेजारच्य दरीत नि पलीकडच्य अडोंगरावर अंधारून आलं होतं. पाऊस पडत असणार, याचा अंदाज येत होता. पण ते लोण आमच्यापर्यंत लगेच यीएल, असं अजिबात वाटलं नव्हतं. पाचच मिनिटांत हलके थेंब पडायला लागले नि नंतर थर धो-धो पाऊस आला. आम्ही शेवटच्या उतारावर होतो, तरी पळापळ झालीच. मनस्वीला कडेअर घेऊन उतरताना त्रेधा उडाली. धावत येऊन गाडेल बसलो, तरी खूप भिजलो होतो. आपण जादा कपडे, टॉवेल नेत नाही, तेव्हाच पासून अशी पंचाइत करतो, याचा पुन्हा एकदा प्रत्यय आला. गाडीत १५ मिनिटे बसून राहिलो, तरी पाऊस थांबण्याचं लक्षण नव्हतं. चार-पाच फुटांवरचंही दिसत नव्हतं आणि विजा तर काळजात धडकी भरवत होत्या. विजा चमकायला लागल्या, की त्यातली एखादी आपल्याच डोक्याअर पडणार, अशी स्वप्नं पडतात मला लहाणपणापासून! पण सुखरूप आलो. डोंगरावरून गाडी उतरवणं हे जास्तच मोठं आव्हान होतं!येताना सालाबादपरमाणे रस्ता चुकलो. खडकवासल्याकडे येण्याऐवजी शिवणे गवात घुसलो. वेळीच लक्षात आलो, त्यामुळे परत फिरलो. संध्याकाळी घरी येऊन परत नाइट ड्युटीला पण गेलो ऑफिसात!
ट्रेकिंगची आपली खाज अजूनही कायम आहे, यावर शिक्कामोर्तब तरी झालं!

(fr more photos click to )